Η χθεσινή βραδιά "Με τα φτερά της ποίησης", αυτή της 17ης Ιουλίου ήταν μια υπέροχα συγκινητική και αισθαντική βραδιά. Από αυτές που θυμάσαι και αναπολείς σαν ένα βιβλίο που σου χάρισε γαλήνη και γνώση.
Η ταράτσα του Ιστορικού Αρχείου Μουσείου, είχε γεμίσει από ένα κοινό που ήθελε να νιώσει τη γαλήνη αλλά και συνάμα την ένταση που σου δημιουργούν ακούσματα που πήραν τον δρόμο τους από ποιήματα και στάθηκαν επάξια μελοποιημένα σαν τραγούδια, μιας ζωής γεμάτης από συναισθήματα.
Αυτής της ζωής που σε κρατάει μέσα σε λέξεις με νοήματα, εικόνες, δρόμους ζωής, μέσα από ποιότητα και απλότητα.
Ο Στέφανος Κορκολής καθηλωτικός στο πιάνο, με μια μαεστρία ανεπανάληπτη. Ο Ζορμπάς του Μίκη Θοδωράκη πήρε μια άλλη διάσταση μέσα από τα μαγικά του χέρια. Ανεξάντλητος και πειθαρχημένος, Ο Κορκολής αποδείκνυε την πίστη του στη μουσική.
Ενώ οι ήχοι από τα παιδιά του Πειραιά του Μάνου Χατζηδάκη ερμηνευμένα από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, "δρόσισαν" τον χώρο της ταράτσας του μουσείου με τη δική της ευχάριστη χροιά και τη θεατρική αλλά ταυτόχρονα κομψή της παρότρυνση για τραγούδι από τα στόματα όλων των ακροατών και θεατών.
Η Πρωτοψάλτη που διαθέτει μια φωνή δυνατή και πηγαία, ένιωθε κάθε λέξη που τραγουδούσε σε κάθε μελωδία που πατούσε πάνω της με στίχο και σου μετέδιδε μια αίσθηση στιβαρής δύναμης και συνάμα εκλεπτυσμένης ποιότητας.
Αυτοί οι εξαιρετικοί καλλιτέχνες πλαισιώθηκαν για λίγο από τη νεαρή ταλαντούχα Σοφία Μανουσάκη, που έχει ανοίξει τα δικά της φτερά εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα και η οποια μας κατέπληξε με το μελοποιημένο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη "Ένας Γέρος" από τον Στέφανο Κορκολή , που έμοιαζε μέσα από το τραγούδισμά της, πως ο χρόνος και ο πόνος είναι ο ίδιος κάθε εποχή.
Τι να πρωτοθυμηθούμε από όσα τραγουδήσαμε όλοι μαζί. Την όμορφη και παράξενη πατρίδα, το περιγιάλι το κρυφό, το κάθε φορά που με κοιτάζεις, το Θες, το στους πέντε ανέμους, το χάρτινο το φεγγαράκι, τον Άγγελό μου, το χειροκρότημα...
Στο τέλος όλοι όρθιοι τραγουδήσαμε μαζί τους και ξέραμε ότι αυτές οι στιγμές που ζήσαμε ήταν ένα βάλσαμο στην καρδιά και την ψυχή.
Μια αλληλουχία ποίησης, έρωτα, ελπίδας και χαράς.
Είναι γεγονός ότι η Διευθύντρια του Ιστορικού Αρχείου Μουσείου Ύδρας Ντίνα Αδαμοπούλου επιμελείται προσωπικά κάθε συναυλία, ενώ το προσωπικό και οι ευγενείς συνεργάτες της όπως και οι χορηγοί βρίσκονται πάντα κοντά στις προσεγμένες δράσεις του Μουσείου.
Τίποτε δεν είναι τυχαίο στο ωραίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτό που κρατά εδώ και χρόνια.
Όσο για το όποιο τίμημα υπάρχει στο ακριβό και το αξιοπρεπές, ίσως και να είναι λίγο, μπροστά στις υπέροχες στιγμές που μας άφησε αυτή η όμορφη βραδιά, όπου δυο μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Κορκολής και η Πρωτοψάλτη έδωσαν μια συναρπαστική συναυλία που την αφιέρωσαν με όλη τους την αγάπη στην Ύδρα και το κοινό.
Ένα κοινό σκαρφαλωμένο στα ψηλά πεζούλια ή ακόμα και αυτό το κοινό στα σκαλιά της Σχολής, που δεν βρήκε άλλο διαθέσιμο εισιτήριο.
Οι δυο καλλιτέχνες άφησαν με τα λόγια και τη σκέψη τους μια υπόσχεση για επιστροφή... Σαν να τους ακούμε και πάλι...
Ελέ Χρι