Ένα καινούριο βιβλίο είναι πάντα μια όμορφη αφορμή για να μιλήσουμε με τον Χρήστο Δασκαλάκη και να ταξιδέψουμε μαζί του σε έναν κόσμο γεμάτο παιδικότητά, χαρά και «παραμύθι»…

Η αλλαγή είναι μια λέξη που κρύβει μέσα της όνειρα, προσδοκίες, φόβους και ελπίδα.

Είναι ένας ψίθυρος που μας προτρέπει να προχωρήσουμε μπροστά, ακόμη κι όταν αισθανόμαστε «μικροί» ή «ανήμποροι».

Ο Χρήστος Δασκαλάκης, με τη μοναδική του ικανότητα να αφηγείται ιστορίες γεμάτες παιδικότητα και τρυφερότητα, μας θυμίζει πως το μεγαλείο κρύβεται στις μικρές στιγμές, στα μικρά πράγματα.

Με το νέο του παραμύθι, «Μια τρίχα, μια γραμμή – Το μεγαλείο των μικρών πραγμάτων», μας προσκαλεί σε ένα πρωτότυπο ταξίδι. Δύο εξώφυλλα, δύο διαφορετικές ιστορίες, που ενώνονται με έναν τρόπο μοναδικό, όπως μόνο εκείνος ξέρει να δημιουργεί. Κάθε σελίδα είναι γεμάτη συναισθήματα, χιούμορ και αισιοδοξία, υπενθυμίζοντας μας ότι η αληθινή αλλαγή βρίσκεται κρυμμένη σε ένα «αύριο» γεμάτο δυνατότητες.

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν μαζί του, ανακαλύπτοντας την ομορφιά που μπορεί να φωτίσει ακόμη και την πιο «μικρή» μας στιγμή.

Η αλλαγή είναι πάντα κρυμμένη σε ένα «αύριο».

Χρήστο, θα ήθελα αρχικά να μας πεις, πώς προέκυψε η ιδέα του διπλού παραμυθιού με τα δύο εξώφυλλα.

Για να είμαι ειλικρινής, αυτή ήταν μια ιδέα που ήρθε εντελώς ξαφνικά και από εκείνη τη στιγμή «κόλλησε» στο μυαλό μου! Είχα ήδη γράψει την ιστορία της «Τρίχας» και της «Γραμμής», ξεχωριστά, οπότε ήταν εύκολο μετά να «οραματιστώ» αυτές τις δύο ιστορίες να στέκονται η μία δίπλα στην άλλη. Μου άρεσε επίσης η «έκπληξη» με τα δύο εξώφυλλα στο ίδιο βιβλίο. Αναλόγως το κάθε εξώφυλλο που θα κοιτούσες, θα ξεκινούσες και με μία διαφορετική ιστορία. Και φυσικά με ενθουσίασε η σκέψη ότι ένας αναγνώστης θα μπορούσε να αγοράσει δύο παραμύθια στην τιμή του ενός!

«Μια τρίχα, μια γραμμή - το μεγαλείο των μικρών πραγμάτων». Τι σημαίνει για τον Χρήστο αυτό ο τίτλος;

Σημαίνει πώς όσο «μικρός» κι αν είσαι, όσο «μικρός» ή «ανήμπορος κι αν αισθάνεσαι, τίποτα δεν χρειάζεται να μπει εμπόδιο στο να ονειρεύεσαι ελευθέρα κάτι όμορφο, ή «μεγάλο», στη ζωή σου.

Ένιωσε ποτέ ο Χρήστος «μικρός» στη ζωή του;

Ο Χρήστος ένιωθε για πολλά χρόνια «μικρός». Υπήρχαν όλες αυτές οι αγχωτικές ερωτήσεις του «τι θα κάνω στη ζωή μου», «θα καταφέρω να με κάνω ευτυχισμένο;», «θα είμαι αρεστός στους άλλους;», «θα κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα;» που με άγχωναν κάθε μέρα και πιο πολύ. Όταν ξεκινάς τη ζωή σου σε ένα μικρό νησί, όπως εγώ, με περιορισμένα ερεθίσματα και δυνατότητες, το να νιώθεις «μικρός» και «ανήμπορος» είναι μια καθημερινότητα. Κάποιες φορές τα «θέλω» ή τα «πρέπει» των άλλων μπορούν να γίνουν ένα μεγάλο βάρος που σε «μικραίνει» ακόμα πιο πολύ, ό,τι ηλικία κι αν έχεις…

Και τι είναι αυτό τελικά που μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς «δυνατός» ώστε να προχωρήσεις μπροστά χωρίς φόβο;

Το να ονειρεύεσαι και να περιμένεις την επόμενη μέρα με αισιοδοξία. Η αλλαγή είναι πάντα κρυμμένη σε ένα «αύριο».

Πώς καταφέρνεις, πάντα, κάθε σου ανάγκη ή εμπειρία να την κάνεις ένα πετυχημένο βιβλίο;

Δεν ξέρω αν είναι θέμα ικανοτήτων. Προσωπικά, επιθυμώ πάντα να προκύπτει κάτι όμορφο μέσα από κάθε εμπειρία της ζωής μου. Έτσι όπως έγινε με το βιβλίο του «Γονεοτροφείου» ή της «Καλής Νίκης», έτσι και τώρα, με το καινούριο μας παραμύθι, ήθελα να μοιραστώ δύο ιστορίες με τρυφερότητα, με χιούμορ, με αισιοδοξία και ελπίδα. Πώς αλλιώς θα κρατήσουμε την «παιδικότητα» στη ζωή μας;

Είναι πραγματικότητα ότι κάθε παραμύθι σου διαβάζεται με μεγάλο ενδιαφέρον και από ενήλικες. Ποιο είναι το «μυστικό» πίσω από αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να γράψω (ή να διαβάσω) ένα παραμύθι που να μην μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα ή να βάλει σε σκέψη και εμένα τον ίδιο. Θέλω να διαβάζω κάτι και να γλυκαίνει η ψυχή μου. Να παίρνω δύναμη, να χαμογελώ, να αισθάνομαι τρυφερότητα. Έτσι μόνο νιώθω ότι μπορεί να παραμείνει λίγη αθωότητα στον κόσμο μας. Γι’ αυτό και όταν γράφω μια καινούρια ιστορία τη μοιράζομαι πρώτα στους ενήλικες φίλους μου. Είναι σπουδαίο μια ιστορία να «μιλήσει» πρώτα σε έναν μεγάλο πριν διαβαστεί μετά σε ένα παιδί…

Ήταν υπέροχη η ερμηνεία σου στην κεντρική παρουσίαση του παραμυθιού σου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στη συνέχεια στο Ιστορικό Αρχείο - Μουσείο Ύδρας. Πώς κατάφερες να δημιουργήσεις αυτή τη θεατρική και πρωτότυπη παρουσίαση;

Νιώθω πως ο κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης. Προσωπικά, μου ήταν πάντα δύσκολο να κάνω μια παρουσίαση με συνομιλητές ή ανθρώπους δίπλα μου να μιλάνε για εμένα ή το έργο μου. Ντρέπομαι και νιώθω άβολα. Νιώθω καλύτερα όμως αν το κάθε βιβλίο μου μπορεί να «μιλήσει» από μόνο του. Γράφω έτσι τα κείμενα και σκηνοθετώ μια παρουσίαση πιο «διαδραστική», δημιουργώ θα έλεγα έναν μικρόκοσμο μέσα στον οποίο νιώθω πιο άνετα ο ίδιος.

Θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου και ως ηθοποιό;

Αυτό σίγουρα όχι! Παθαίνω ταχυκαρδίες ακόμα και σε μια απλή παρουσίαση βιβλίου. Δεν νιώθω άνετα μπροστά σε κόσμο, όσο καλά κι αν το κρύβω. Έκανα μεγάλη προσπάθεια για τις δύο κεντρικές παρουσιάσεις στην Αθήνα και στην Ύδρα. Φανταστείτε πως ακόμα δεν έχω δει το βίντεο από την παρουσίαση στο Μέγαρο Μουσικής. Όσο κι αν απολαμβάνω την προετοιμασία, στην εκτέλεση θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί…

Νιώθεις το ίδιο «άβολα» και μπροστά στα παιδιά;

Παραδόξως όχι! Όταν έχω μόνο παιδιά στο κοινό νιώθω υπέροχα. Γι’ αυτόν το λόγο και αγαπώ πολύ τις επισκέψεις στα σχολεία. Ανάμεσα στα παιδιά νιώθω ασφαλής.

Κλείνοντας, τι θα ήθελες να μείνει στην ψυχή του αναγνώστη μετά την ανάγνωση του καινούριου σου παραμυθιού;

Ένα χαμόγελο. Λίγη ελπίδα. Η αίσθηση ότι ακόμα κι αν κάνουμε λάθος μπορούμε να το διορθώσουμε. Η αγάπη για την οικογένεια, για όσα αξίζει να είναι δίπλα μας. Και φυσικά η σημασία του να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε ποτέ. Όσο «μικροί» κι αν νιώθουμε…

«Μια τρίχα, μια γραμμή – το μεγαλείο των μικρών πραγμάτων.

Εικονογράφηση Μαρουσώ Μαρινοπούλου.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα σε όλα τα βιβλιοπωλεία