Η Ύδρα τον χειμώνα με τα θυμωμένα σύννεφα, τη βροχερή όψη, με τις κακοκαιρίες της και την παραλία που συχνά μοιάζει βουβή, φαίνεται σαν να ζει σε μια παρατεταμένη αναμονή.

Που όλοι περιμένουν ότι σύντομα θα απαλλαχτεί απ' αυτή, γνωρίζοντας πάντα ότι το φωτεινό της πρόσωπο με την καλόκαρδη διάθεσή της, δεν θα αργήσει να φανεί. 

Τα πρώτα σημάδια αισιοδοξίας είναι ολοφάνερα. Το βραχιολάκι που φορούν τα μικρά παιδιά τον Μάρτη, για να μην τα κάψει ο ήλιος, με την κόκκινη και λευκή κλωστή, μοιάζει σαν να περνιέται νοερά στο χέρι της Ύδρας, για να ξεκινήσει τον χορό της η Άνοιξη, προφυλαγμένη από κάθε αρνητική σκέψη.  

Η Άνοιξη, με αυτή την όμορφη αίσθηση της φύσης που πρασινίζει τον τόπο, τον λουλουδιάζει και φέρνει ζωντάνια σε όλους.

Κάνει τα τοπία, να μοιάζουν με αυθεντικούς πίνακες του Μονέ.

Η πρωινή πάχνη υποχωρεί αρχίζει με τον καιρό, τα υγρά καλντερίμια επίσης και ο ήλιος αρχίζει να γίνεται σταδιακά πιο δυνατός, πιο βέβαιος.

Η κίνηση θα ζωηρέψει και θα κάνει το νησί ξανά, πόλο έλξης και γοητευτικό προορισμό!

Η αίσθηση της λιακάδας θα απλωθεί νωχελικά!

Το χρώμα της Ύδρας, η βοή της, η θάλασσά της. Όλα μοιάζουν σαν φυσικό αγχολυτικό.

Το χαμογελαστό κορίτσι που φορά το βραχιολάκι, τον Μάρτη, στο αριστερό της χέρι, λίγο πιο πάνω από τον καρπό της, έρχεται και μου φέρνει μηνύματα θετικής σκέψης και αγάπης.

"Ας μάθουμε όλοι να ζούμε... με μια άνοιξη στην ψυχή μας." θα πει, κοιτάζοντας κατάματα το ανοιχτό πέλαγος.

Όπως απλά το λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης: «Την άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις...» 

Eλένη Χριστοδούλου