Γιατί πάντα όταν βλέπουμε ένα ψαροκάικο, το μυαλό μας αλαργεύει πέρα στο ανοικτό πέλαγος και το μπλε της θάλασσας; Έχουμε την αίσθηση ότι το σκάφος ανοίγεται ελεύθερο στην Ύδρα, τη φέρνει γύρα, ταξιδεύει και χαίρεται ολάκερο το νησί με τα κρυφά του κάλλη. Ρίχνει τα δίχτυα και τα παραγάδια του και εξερευνά τους βυθούς. Γνωρίζει τέλεια τα κατατόπια, τις ξέρες και τα σημεία που τα ψάρια κολυμπάνε και είναι έτοιμα να παραδοθούν. Ο ήχος της ανοιξιάτικης και καλοκαιρινής αύρας του νησιού μας, κρύβει μια φωτόλουστη Ύδρα, με τα βράχια της να κυλάνε στη θάλασσα και ένα τρεχαντήρι να σκίζει τα νερά, με τα λευκά και χρωματιστά μπαλόνια του, να πηγαίνουν δεξιά-αριστερά πάνω στο ξύλινο σκαρί.
Το τρεχαντήρι ηχεί στα αυτιά μας ρυθμικά, σαν να κουβαλάει μέσα τον θησαυρό της θάλασσας, που είναι έτοιμος να μας δελεάσει και να μας χορτάσει.
Η πόστα με τα κίτρινα δίχτυα σαν πλησιάζει το ψαροκάικο στο λιμάνι, μπαίνει στην μπάντα. Ξεψαρίστηκε το ασημένιο λαχταριστό φορτίο από το δίχτυ και φορτώθηκε στις ψαροκασέλες.
Το τρεχαντήρι μπαίνει στο λιμάνι και προσεγγίζει για να αράξει. Οι ψαράδες ξεφορτώνουν τις κασέλες σε κοινή θέα και τα ψάρια ξεχύνονται σπαρταριστά ακόμα, και ζαλισμένα από τη χθεσινή τους άνιση μάχη με τα δίχτυα.
Κόσμος πλησιάζει, κόσμος αγοράζει. Γάτες νιαουρίζουν, άνθρωποι κοντοστέκονται, φωτογραφικές μηχανές οπλίζονται, σακούλες γεμάτες ψάρια απομακρύνονται για να φορτωθούν με χαρά στο τηγάνι ή το τσουκάλι και να γεμίσουν το μεσημεριανό τραπέζι. Λογιών-λογιών ψάρια ξεπροβάλλουν τη «μύτη» τους κάτω από αυτά που αγοράζονται. Όλα τους όμως έχουν ένα κοινό, είναι ολόφρεσκα και νησιώτικα.
Το καλό το ψάρι είναι το φρέσκο λέει ο λαός. Εμείς όμως εδώ στο νησί μας, προσθέτουμε πως είναι το Υδραίικο. Είναι το ψάρι που νοστιμίζει τη ζωή μας, γευστικό και τόσο δικό μας. Είναι το ψάρι που από τα καθάρια νερά της Ύδρας τρύπωσε στα δίχτυα, τυλίχτηκε στο κίτρινο πέπλο και μετά «πάτησε» πάνω στο τρεχαντήρι. Εκεί ο γλάρος που στέκεται τώρα πάνω στο κατάρτι, το άφησε ζωντανό, την ίδια ώρα όμως που με μια έξυπνη κίνηση γράπωσε ένα άλλο και έμεινε καμαρωτός και χορτάτος εκεί στα ψηλά να αγναντεύει το πέλαγος...
Ελένη Χριστοδούλου
