Τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου έχουν μια σκούρα διάθεση και κάνουν την Ύδρα αρκετά μουντή. Το γκρίζο όμως χρώμα της πηγαίνει. Ταιριάζει με την πέτρα, τη γη, το πλακόστρωτο, τους βράχους, τη θάλασσα. Κάνει αντίθεση με τα μπορντό κεραμίδια και τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα. Όπου υπάρχει χρώμα, στα σπίτια, στα δέντρα, στις αυλές, τώρα με τη συννεφιά γίνεται λιγότερο φωτεινό αλλά πιο ανάγλυφο.

Σαν φύγεις λίγο παρά έξω και περπατήσεις στο νοτισμένο χώμα του νησιού, η μυρωδιά του αναδύεται μοναδικά. Τα αποτυπώματά σου παίρνουν διάσταση δύναμης, αν και ξέρεις ότι με την πρώτη πατημασιά κάποιου άλλου ή τη βροχή και τον αέρα, θα σβήσουν τα ίχνη σου.

Μέσα από τις σχισμές των βράχων ξεπροβάλλουν κυκλάμινα. Είναι δέσμες ατίθασων κυκλάμινων, λες και φύτρωσαν μαγικά αλλά συνάμα απόλυτα συμβατά.

Τα κυκλάμινα με το υπέροχο ροζ-μοβ χρώμα τους, αγαπούν την υγρασία και μέσα στο γκρι του βράχου, δείχνουν σαν να προσπαθούν να βρουν στο λίγο χώμα, την ελπίδα που τους αρκεί... Κάθε μίσχος, έχει ένα και μόνο κυκλάμινο. Το ροζ στεφάνι στηρίζει τα άνθη του, και τα αφήνει να γυρίζουν προς τα πάνω. Φαίνεται σαν να γνωρίζουν τα κυκλάμινα τη σπάνια και εύθραυστη ομορφιά τους και στέκονται υπεροπτικά. Να τα κόψεις άραγε ή να τα αφήσεις;

Η φθινοπωρινή βόλτα στην Ύδρα λίγη ώρα μετά τη βροχή, σε κάνει να αισθάνεσαι την αντίθεση των καλοκαιρινών στιγμών που θα αργήσουν να έρθουν πάλι. Λίγη μελαγχολία, ίσως πιο μοναχικές και κρύες μέρες... Το τοπίο θα είναι κάπως έτσι πλέον. Όμως αυτό το νησί έχει ακόμα και όταν χειμωνιάζει τις καλές και ιδιαίτερες στιγμές του. Εξακολουθεί να είναι ελκυστικό, με ένα δικό του χρώμα και έκφραση.

Μοιάζει με το κυκλάμινο που το ξεχωρίζεις πάντα και το παρατηρείς για τη σπάνια ομορφιά του. Το αγγίζεις προσεκτικά και φροντίζεις να κρατήσεις «άθικτα» τα πέταλά του πάνω στον αέρινο μίσχο του.

Γιατί σαν τα πέταλά του μοιάζουν και τα όνειρά σου. Κλείνουν πάντα μέσα τους την «άθικτη» Ύδρα της ζωής σου.

Eλένη Χριστοδούλου

Οι όμορφες φωτογραφίες είναι από τον φακό του Σταύρου Δαλάκου