Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Το γήινο μεγαλείο της Ύδρας

 

Μέσα στον χειμώνα, τις βροχές αλλά και τις αρκετές ηλιόλουστες αναλαμπές, η θάλασσα σταμάτησε για λίγο να έχει τα πρωτεία. Ήταν ουσιαστικά το γήινο μεγαλείο της Ύδρας, που είχε αυτόν τον μήνα την τιμητική του. Το χώμα ξυπνούσε νωπό το κάθε ξημέρωμα και φορτωμένο με πανέμορφες λευκοκίτρινες σπέντζες.   

Αυτές φύτρωναν ελεύθερες και αυθεντικές σε χίλια - δυο σημεία του νησιού και ευώδιαζαν όλον τον τόπο. Το άρωμά τους ανέδυε τη μεθυστική αλλά και συνάμα ορμητική τους θέληση να εντυπωσιάσουν.

Και μέσα από την εισπνοή αυτού του «πανάκριβου» αρώματος που δε χωρά σε μπουκάλια, γέμισαν οι αγκαλιές με πλούσιες ανθοδέσμες και η μνήμη με το ξανάνιωμα αυτής της οικείας αίσθησης. Το έντονο και επιβλητικό αγριολούλουδο αποκόπηκε από τον γήινο δεσμό του, που είναι το έδαφος, και γέμισε δωμάτια και χώρους. Συχνά μάλιστα ξενιτεύτηκε από την Ύδρα και έφτασε στην Αθήνα.

Και όπως οι σπέντζες ευφραίνουν την όσφρηση, ένα άλλο πολύτιμο και επίσης αυτοφυές γέννημα της γης έκανε την εμφάνισή του τον χειμώνα. Είναι το μανιτάρι που μαζί με τη σταθερή εποχική του ταυτότητα, συνεπήρε τον κόσμο με το μάζεμά του. Δεκάδες μανιτάρια κόπηκαν από έμπειρα χέρια και γέμισαν τσάντες. Η άγρια και μοναδική τους μυρωδιά μαζί με το χώμα που έμενε στα χέρια σαν τα έκοβες, αλλά και η γη που με μεγαλοψυχία τα δώριζε και στεκόταν απλά βουβή, όλα αυτά μαζί δένονταν τέλεια με το αγνάντεμα της Ύδρας από εκεί ψηλά.
Με ένα τοπίο που είχε στ' απέναντι μια θάλασσα και από την άλλη ένα βουνό που «γεννά» σπέντζες και μανιτάρια και λογιών - λογιών χόρτα. Που αγγίζει και συγκρατεί την πέτρινη όψη του νησιού. Που ενσωματώνει την αίσθηση του ορεινού, συχνά με μια βουκολική πνοή από λαγαρό κουδούνισμα.
Γιατί αυτή είναι η Ύδρα! Ένας συνδυασμός χαράς, διέγερσης και ευτυχισμένων στιγμών, πάνω σε μια βραχώδη σκληρή γη που συνυπάρχει με την αεικίνητη θάλασσα.
Η Ύδρα που πότε σου μαγεύει τις αισθήσεις με το πλέριο δόσιμό της και πότε σου θυμίζει την αγριάδα του τοπίου της. Συχνά, πρέπει να αποφεύγεις τα αγκάθια και τους βράχους που συναντάς στη γη ή να ξεφεύγεις από τα κύματα που σηκώνονται ορμητικά σχεδόν καταπάνω σου, και να κοιτάζεις μπροστά από όλα αυτά. Εκεί που υπάρχει μόνο η αληθινή μαγεία της ζωής της Ύδρας...

 Ελένη Χριστοδούλου

Σχετικά Άρθρα