Περπατώντας από τον πάνω δρόμο του Καμινιού προς τον Βλυχό, στο πέρασμά μου διέκρινα μια πολυκαιρισμένη πόρτα, που το χρώμα της είχε πια αφεθεί στο γκρίζο. Μ' ένα μαδέρι της ξεκολλημένο από πάνω μέχρι κάτω, άφηνε μια χαραμάδα φωτός ελεύθερη στη θέα που ερμητικά η πόρτα έκλεινε πίσω της.

Πλησίασα τη χαραμάδα της πόρτας και τη φωτεινή της φάσα και την ίδια ώρα έμεινα να απολαμβάνω αυτό που προβαλλόταν σαν θέμα μακρόστενου κάδρου και άφησα να με συνεπάρει η ευλογημένη γαλήνη του σιωπηλού Υδραίικου τοπίου.

Πάνω ο γαλανός ουρανός, από κάτω τα σχεδόν μπλε απέναντι βουνά της Πελοποννήσου, μετά η ζωντανή θάλασσα, παρακάτω το ελιόδεντρο με τη δίχρωμη πράσινη φυλλωσιά του και στη βάση του, η γη με άγρια χορτάρια αλλά και κίτρινες μαργαρίτες.
Ήταν μια χαραμάδα ουρανού, βουνού, θάλασσας, ελιάς και γης που βλασταίνει κάτω από τις αχτίδες του ήλιου. Ξεχώρισα μ' ένα μου κοίταγμα την αλήθεια του ελληνικού στοιχείου, το οποίο φαινόταν λιτό αλλά ταυτόχρονα σπουδαίο. Έσκυψα κάτω, στο μέρος που κείτονταν το μαδέρι που είχε ξεκολλήσει, αποκαλύπτοντας την πολυδιάστατη Ύδρα. Το πήρα και το ακούμπησα πάνω στην κενή πτυχή της πόρτας. Πιέζοντάς το με τα χέρια μου, έκλεισα προσωρινά τη χαραμάδα, σαν να έκρυψα πίσω της έναν πολύτιμο θησαυρό ζωής, που όμως το φύλλαξα για πάντα στη σκέψη και την καρδιά μου.

Ελένη Χριστοδούλου