Κατά καιρούς έχουν γραφτεί αλλά και φιλοξενηθεί στην "Φωνή της Ύδρας", φιλόζωοι συμπολίτες μας με φωτογραφίες και ιστορίες, που δείχνουν την αγάπη τους στις γάτες.

Ξεχωρίσαμε μια αληθινή ιστορία, από την πένα του αείμνηστου Χρήστου Χριστοδούλου, που μας άγγιξε.

Μια ιστορία σε ένα τεύχος από τα παλιά, Νοεμβρίου 1998, πριν 25 χρόνια, που μιλάει για τον πόνο της γάτας, όταν δηλαδή χάθηκε η Ψιψίνα του αείμνηστου συμπολίτη μας Αρτέμη Κόκκορη.

Η αγνή Υδραίικη ψυχή και η αγάπη των συμπολιτών μας στις γάτες αλλά και τα συναισθήματα που αυτές δημιουργούν, ήταν και θα είναι από τις πιο δυνατές καθημερινές ιστορίες του τόπου μας.

Ο Πόνος της.. γάτας 

Ο φίλος μου ο Αρτέμης, είναι ένα εξηντάρικο παιδί, γιομάτο ανθρωπιά. Έξω από απάτες, λοβιτούρες, συκοφαντίες και βαριά ενδύματα, σεμνός, ταπεινός, πεντακάθαρος Υδραίος φορτωμένος ευγενικά αισθήματα.

Στη βάρκα του, την οποία είχε να βιοπορεί, είχε πάντα την Ψιψίνα, που την φρόντιζε με μια ξέχωρη στοργή. Το φαγάκι της, το γαλατάκι της, το νεράκι της. Ώσπου κάποια χειμωνιάτικη ημέρα η Ψιψίνα εξαφανίστηκε.

Έψαξε παντού ο Αρτέμης. Κατάφαγε το λιμάνι. Νεκρική σιγή...

Πουθενά δεν άκουσε το αγαπημένο του, νιαούρισμά της. Άκεφος, άφωνος ο Αρτέμης περνούσε το δικό του μαρτύριο.

Ένα Κυριακάτικο πρωινό, του ήρθε το χαρμόσυνο μαντάτο: "Αρτέμη την ψιψίνα σου την είδα στο Ύδρα Μπιτς κάτω στο λιμανάκι", του είπε κάποιος τον οποίο δεν είχε λόγους να μην πιστέψει ο Αρτέμης.

Απόγευμα Κυριακής 11 Ιανουαρίου... Ιστορικές οι στιγμές για τον Αρτέμη.

Με υδροταξί πήγε στο Ύδρα Μπιτς και βρήκε την ψιψίνα.

Οι στιγμές της συνάντησης ήταν άκρως συγκινητικές.

Και κοντά στην δύση του ηλίου, ο Αρτέμης και η Ψιψίνα αποβιβάζονται στην παραλία της Ύδρας...

Αρτέμης Γ. Κόκκορης ονομαζόταν αυτός ο αγνός Υδραίος.