"Φτου και βγαίνω", άκουσα ένα παιδί να φωνάζει στην Πλατεία Βότση.

Γύρισα ξαφνιασμένη σαν να μου ξύπνησε τα δικά μου παιδικά χρόνια και έπρεπε να κρυφτώ γρήγορα κάπου και εγώ.

Το αγόρι άρχισε να παρατηρεί γύρω του για να βρει πού κρύβονται οι φίλοι του και να ενθουσιαστεί μαρτυρώντας τους!

"Φτου Νίκο, Φτου Γιάννη" φώναξε.

Πίσω από ένα τοιχάκι ξεχώρισα ένα κορίτσι που κρυβόταν και δεν είχε ακόμα αποκαλυφθεί.

"Κρύψου καλά" της ψιθύρισα συνωμοτικά... Πίσω από μια λεμονιά ξεπρόβαλε ένας ακόμα παίκτης και τρέχοντας αιφνιδίασε αυτόν που τα φυλούσε. "Φτου για μένα" είπε με τον αέρα του νικητή.

Παιχνίδι αιφνιδιασμού, ταχύτητας και καλής παρατηρητικότητας σκέφτηκα. Συχνά και υπερβολής. Κάτι σαν την πολιτική ίσως; Σπουδαία η απλότητα του "κρυφτού" που ενθουσιάζει την παρέα από το τίποτα. Πόσο σημαντικό είναι να τηρούνται οι όροι του παιχνιδιού με ευγένεια, καλοσύνη και σεβασμό! 

Έφυγα κατηφορίζοντας για την παραλία, παίρνοντας μαζί μου την εικόνα των παιδιών, ενώ άκουγα στο βάθος την κοριτσίστικη φωνή να "ξεσπαθώνει": "Φτου ξελευτερία για όλους!".

Μέσα σε λίγα λεπτά εικόνες και ήχοι γέμισαν τις αισθήσεις μου.

Κάτι τέτοιες στιγμές ξυπνούν έντονα το αίσθημα της ελευθερίας, της προσωπικής επιλογής. Της ενότητας και του θάρρους. Της απόφασης και της πρόκλησης.

Ελένη Χριστοδούλου